Clock

[Personality Quiz] มาค้นหานาฬิกาที่บ่งบอกตัวตนของคุณกันเถอะ

นาฬิกาสะท้อนตัวตน

แต่ในตอนนี้คุณอยู่ในสถานที่ ที่ไม่คุ้นเคยเอาเสียเลย มันทำให้คุณรู้สึกกังวล คุณมองไปรอบๆตัวของคุณก็พบกับนาฬิกาหลายเรือนที่ถูกแขวนไว้อยู่รอบห้อง

ใช่ ฉันพร้อมแล้ว

คุณสะดุ้งตื่นขึ้นบนเตียงของตัวเอง ลมหายใจยังคงหนักหน่วงเล็กน้อย . . .

ในที่สุดคุณก็ออกมาได้ คุณหอบเหนื่อยเพราะความลนลาน และ หวาดกลัว แต่พอเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าห้องนี้เป็นห้องสีเปียดูเหมือนกำลังย้อนอดีต

ส่วนผู้เล่นที่ยังไม่ได้เล่นภาคตุ๊กตาสื่อตัวตน แนะนำให้ไปเล่นภาคนั้นก่อนน้าา เพราะว่าเนื้อเรื่องเชื่อมกัน

พร้อมแล้วใช่ไหมคะ งั้นไปรับชมกันเลย!

ภาพตรงหน้าของคุณคืออดีตของคุณที่ไม่มีวันลืมเลือน ภาพนั้นเป็นอดีตที่…

ทันใดนั้น ทุกสิ่งรอบตัวก็เริ่มเปลี่ยนไป ความมืดมิดสลายหายไป คุณรู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยอยู่ในห้วงแห่งกาลเวลา และก่อนที่ทุกอย่างจะเลือนหายไป คุณได้ยินเสียงกระซิบสุดท้ายของเธอ

ระหว่างที่คุณมองภาพตรงหน้า ก็ได้ยินเสียงเดินดังขึ้น
“ต๊อก ต๊อก ต๊อก” เสียงคล้ายกับรองเท้าส้นสูงตอนกระทบกับพื้น

เอาล่ะ พวกเรามาเริ่มเล่นกันเถอะ 
ขอให้โชคดีนะ

ขอโทษนะ แต่ฉันไม่คิดว่าการนั่งนิ่งๆ ฟังคนพูดจะหมายความว่าฉันไร้ความรู้สึก เธอควรมีเหตุผลมากกว่านี้หน่อยนะ!

ตุ๊กตาไร้ความรู้สึกงั้นเหรอ?! ไม่ใช่ว่าทุกคนจะต้องพูดหรือแสดงออกแบบเดียวกับเธอสักหน่อย!

เฮ้! เธอคิดว่าทุกคนต้องแสดงออกเหมือนเธอเหรอ? แค่ฉันไม่พูดมากไม่ได้แปลว่าฉันไม่มีความรู้สึกซะหน่อย!

เดี๋ยวนะ! นี่เธอหมายความว่ายังไง? ฉันไม่ใช่ตุ๊กตา ฉันมีความรู้สึกเหมือนกันนะ! ทำไมต้องพูดแรงขนาดนี้ด้วย?

หา? ฉันดูเหมือนตุ๊กตาตรงไหนกัน! ฉันก็แค่ไม่ได้แสดงออกเกินความจำเป็น ต่างจากบางคนที่พูดโดยไม่คิด!

“ฉันไม่ชอบคุณเลยแฮะ ปกติคนที่ร่วมปาร์ตี้น้ำชาเขาต้องตื่นเต้นสิ คุณมันอย่างกับตุ๊กตาไร้ความรู้สึกแหนะ!”
เธอพูดพรางจิบน้ำชา โดยไม่สนใจคุณ


ทันใดนั้นนาฬิกาหลายๆเรือนเริ่มตกลงมาที่พื้นทีละอัน เสียงกระจกแตกตรงส่วนหน้าปัดนาฬิกาเสียงดังลั่นห้องที่ว่างเปล่าและไม่มีสีสัน บรรยากาศเริ่มเยือกเย็นแปลกๆ มันทำให้คุณอยากจะรีบออกไปเร็วๆ

คุณเริ่มรู้สึกหวาดระแวงจึงเริ่มหาทางหนี โชคยังดีที่คุณเจอประตูที่สามารถไปที่ห้องถัดไปได้

เธอคือคนที่ไล่ตามฉันมาหรอ?

ในขณะที่คุณเลือกเค้กก็สังเกตผู้หญิงคนนั้น เธอดูเหมือนสงบนิ่งตลอดเวลา แต่ก็แฝงไปด้วยความเศร้า เมื่อสบตากันเธอวางถ้วยน้ำชาลง

จู่ๆก็มีผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นมาเธอนั่งอยู่บนเตียงนอนของคุณ พร้อมกำลังจิบชาอย่างใจเย็น

เมื่อคุณสบตากับเธอ รอบตัวของคุณจู่ๆก็กลับมาเป็นสีดำสนิท


คุณยืนดูอยู่สักพักก็เหลือบไปพบม้วนฟิล์มที่มีหมายเลขเขียนอยู่ มีอันนึงที่ดูแปลกตาไปจากพวก

“ และตุ๊กตาตัวนี้ คือตัวเธอ! ตุ๊กตาตัวนี้ คือวิญญาณแห่งความเหงาและอ้างว้าง!!! ”
เธอตะโกนด้วยความโกรธพร้อมน้ำตาที่รินไหล


คุณหยิบมันขึ้นมาและใส่ไปที่เครื่องฉาย ในขณะนั้นเครื่องฉายก็ได้ฉายประตูบานหนึ่ง คุณจึงรีบเดินลงบันได เพื่อไปใกล้ๆกับจอภาพข้างหน้า

“เอาล่ะ เชิญนั่ง”
ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้นและดีดนิ้วอีกครั้ง จู่ๆก็เหมือนมีบางสิ่งบังคับให้คุณนั่งลง กาน้ำชาลอยขึ้นและรินน้ำชาให้คุณ


“แกร๊ก” เสียงประตูถูกปลดล็อคจากด้านหลัง ประตูค่อยๆเปิดออก คุณหันหลังไปเพื่อตรวจสอบแต่ก็ไม่พบใคร แต่ได้ยินเสียงเดินที่คุ้นเคย แต่มันเร็วขึ้นและใกล้ขึ้นทุกที

talk

อยากจะบอกอะไรกับภาคตุ๊กตาสื่อตัวตนมั้ยคะ?

"เธอพร้อมจะไปข้างหน้าแล้วใช่ไหม?"

เค้กสตรอว์เบอร์รี่ที่เต็มไปด้วยครีมสดและผลไม้หวานฉ่ำ รสชาติสดชื่น

เค้กโอเปร่าเรียบหรูที่มีชั้นสลับกันอย่างสมบูรณ์แบบ ไม่หวานเกินไปและมีรสชาติเข้มข้นจากกาแฟ

เค้กผลไม้สไตล์วิคตอเรียที่อบอย่างประณีต เต็มไปด้วยผลไม้แห้งและถั่วที่หมักบ่มอย่างดี

ทิรามิสุเนื้อนุ่มเบาราวกับเมฆ หวานละมุนแต่ไม่หนักจนเกินไป

เค้กน้ำผึ้งแบบเรียบง่าย แต่หอมหวานและอบอุ่นจากธรรมชาติ

บนโต๊ะมีเค้กอยู่ทั้งหมด 5 ชิ้นคุณจะเลือกชิ้นไหนล่ะ?

ฉันก็ไม่แน่ใจหรอก...

“ เธอจะกลับไปยุ่งกับอดีตอีกงั้นหรอ ”

คุณหยุดชะงัก

“ จะกลับไปในเวลานั้นซ้ำๆ เป็นร้อย เป็นพันครั้งไม่รู้จบหรอ ”

คุณตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป และ พบกับตุ๊กตาที่คุ้นเคย ที่แปลกออกไปคือมีรอยแตกร้าวไปหมด


“หุบปากไปซะ! รีบๆเลือกขนมแล้วยัดใส่ปากเล็กๆของเธอไป!!”
เธอพูดด้วยเสียงหงุดหงิด แต่ใบหน้ายิ้มแย้ม


“ฉันคือวิญญาณแห่งกาลเวลา มันคงไม่นับว่าเป็นชื่อหรอกนะ”


คุณวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็วและรีบล็อคประตูในทันที ในระหว่างนั้นคุณหันหลังก็พบว่าคุณอยู่ในโรงหนังขนาดใหญ่ และมีม้วนฉายหนัง เก่าๆกำลังทำงานอยู่ บนจอภาพขนาดใหญ่นั่น กำลังฉายบางสิ่งบางอย่าง

คุณรีบเปิดประตูในจอภาพและรีบวิ่งเข้าไปในประตู

แต่ว่าคุณกลับมาอยู่ในห้องนอนของตัวเอง คุณเริ่มรู้สึกสับสน  เหมือนกับนี่อาจจะไม่ใช่ความฝันหรือไม่ใช่ความจริง

คุณมองไปที่เธอ— วิญญาณแห่งกาลเวลา เธอไม่ได้ดูโกรธหรือเศร้าอีกต่อไป ดวงตาของเธอสะท้อนแววแห่งความเข้าใจ น้ำตายังคงหลงเหลืออยู่ แต่เธอไม่ได้พยายามเช็ดมันออก

นี่เธอทำอะไรลงไป!!

แกทำอะไรกับคุณตุ๊กตา!!

คุณเดินไปรอบๆและพบกรอบรูปขนาดใหญ่ที่ถูกคลุมด้วยผ้าสีขาว คุณจึงดึงมันออกเพื่อดูรูปภาพด้านใน

“นี่ ฟังฉันนะ ฉันขอโทษนะ ฉันรู้ว่าคุณยังลืมอดีตไม่ได้ แต่ช่วยนำมันไปผลักดันเพื่อตัวคุณเองในอนาคตเถอะ”


“หว๋าาา ไม่สนุกเลย เธอไม่ตอบอะไรฉันเลยอะ”
ผู้หญิงคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย พร้อมดีดนิ้ว
“เป๊าะ!”
จากห้องสีดำสนิทก็มีโต๊ะน้ำชาปรากฏขึ้น


จนกระทั่งคุณก็พบประตูทางออก คุณจึงรีบเอื้อมมือไปจับที่ลูกบิดประตู แต่ทว่ามันเหมือนติดอะไรสักอย่าง ดึงเท่าไหร่ประตูก็เปิดไม่ออก

วิญญาณแห่งการเวลามัวแต่จดจ่อที่คุณ แต่คุณสังเกตเห็นประตูบานหนึ่งแง้มออกมาเล็กน้อย คุณจึงลุกขึ้นและจะเดินไปเช็คประตูโดยไม่สนใจว่า วิญญาณแห่งกาลเวลาจะคิดอย่างไร

เสียงนาฬิกาดังตลอดเวลา นาฬิกาแต่ละเรือนบอกเวลาที่แตกต่างกัน จนทำให้คุณสับสนจนอยากจะรีบออกไปจากห้องนี้

“ วิ่งหนีตัวเองสนุกดีไหมล่ะ? ”
ผู้หญิงคนนั้นถามด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน

รอบๆห้องมีรูปภาพโพลารอยด์เล็กๆแปะอยู่รอบห้อง ล้วนเป็นช่วงเวลาในอดีตของคุณ

"จำเอาไว้นะ อดีตคือสิ่งที่เราต้องจดจำ แต่มันไม่ใช่ที่ที่เราควรติดอยู่ตลอดไป เราใช้มันเป็นบทเรียน ไม่ใช่เป็นกรงขังตัวเอง"

เธอมีชื่อหรือเปล่า ฉันไม่อยากเรียกแค่เธออย่างนี้ไปอีกนานหรอกนะ

ฉันอยากรู้ชื่อของเธอ เวลาเจอผีจะได้ตะโกนเรียกให้ช่วยถูกคน

“ ไม่ใช่ฉันหรอก ฉันก็จิบน้ำชาแล้วมองดูเธอวิ่งไล่จับกับตัวเองซ้ำไปซ้ำมาอยู่นั่น ”

มีอะไรจะบอกเธอก่อนจากกันไหม?

เธอเงียบลงและปิดตาของคุณ

สวัสดีค่ะผู้เล่นทุกท่าน ก่อนที่เราจะไปเริ่มเล่น
ทางเรามีบทส่งท้ายของ ภาคตุ๊กตาสื่อตัวตนมาให้รับชมค่ะ

“ ฉันพยายามย้อนเวลาให้ตุ๊กตากลับมาเป็นเหมือนเดิมหลายครั้ง แต่กลับ… ”
มือข้างซ้ายของเธอกำไว้แน่น นาฬิการอบๆก็แตกกระจาย เศษกระจกที่มาจากนาฬิกาเป็นประกายวิบวับ

“ และฉันก็คือตัวเธอ…. เหมือนกับตุ๊กตาตัวนั้น ”


ฉันรู้ว่าเธอเจ็บปวด… และฉันเองก็เจ็บปวดเหมือนกัน แต่บางทีเราอาจจะไม่ต้องต่อสู้กับมันก็ได้นะ ปล่อยมันไปเถอะ…

ฉันไม่ได้อยากติดอยู่กับอดีต... แต่ฉันไม่รู้ว่าควรไปข้างหน้ายังไงโดยไม่มีมัน ถ้าเธอเป็นฉันจริงๆ เธอก็คงเข้าใจ ใช่ไหม?

งั้นเหรอ… ถ้าเธอคือฉัน และฉันก็คือตุ๊กตาตัวนั้น เธอก็ไม่ควรโกรธฉันสิ เพราะจริงๆ แล้ว เธอกำลังโกรธตัวเองอยู่ต่างหาก เราเลิกทำร้ายกันเองได้แล้วนะ

ฟังนะ ถ้าเราสูญเสียการควบคุม มันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก หายใจเข้าลึกๆ ก่อน แล้วเราค่อยคุยกัน

เธอไม่จำเป็นต้องทำทุกอย่างคนเดียวหรอก ฉันเอง… ก็กลัวที่จะสูญเสียช่วงเวลาสำคัญเหมือนกัน แต่ฉันไม่อยากให้เธอร้องไห้แบบนี้ เรามาหาวิธีเดินไปข้างหน้าด้วยกันเถอะ

เธอดูเหมือนจะพูดจากความรู้สึกออกมาจริงๆ จะทำอย่างไรต่อให้เธอใจเย็นลง?

คุณค่อยๆ ลืมตาขึ้นหลังจากที่เธอปิดมันลง โลกสีดำสนิทรอบตัวเริ่มสั่นไหว แสงสว่างค่อยๆ แทรกผ่านรอยแตกร้าวในความมืด เศษกระจกจากนาฬิกาที่แตกกระจายเริ่มลอยขึ้นไปในอากาศ ก่อนจะรวมตัวกันกลายเป็นแสงสว่างระยิบระยับราวกับดาวบนฟากฟ้า

หายใจเข้าลึกๆ พนมมือไหว้ แล้วลองบิดลูกบิดประตูดู

ทุบด้วยกำมือสุดแรง

พยายามหมุนลูกบิดให้มันเปิดออก

หยิบนาฬิกาเรือนใหญ่ที่สุดกระแทกไปที่ประตู

เอาตัวดันให้แรงที่สุด

คุณต้องรีบหนีแล้ว แต่ประตูเหมือนจะติดอะไรสักอย่าง จะทำยังไงดีล่ะ?

“ ฉันไม่ได้ทำอะไร แต่เป็นเธอต่างหาก ”
เธอเอานิ้วจิ้มหน้าผากของคุณและดันหัวคุณออกไปเล็กน้อย


อดีตของคุณที่ถูกฉายอยู่เรื่องราวของมันเป็นยังไง?

“ ฉันคือวิญญาณแห่งกาลเวลา ในทุกๆวัน ฉันเป็นคนบังคับให้เธอไปยังอนาคตให้ได้ แต่เธอก็ยังหวนกลับมาจมปลักกับอดีตเรื่อยๆเป็นพันครั้ง ”
เธอผลักคุณให้นั่งลงไปกับพื้นด้วยความโมโห


สิ่งที่ฉายอยู่บนจอภาพนั่นก็คือตัวคุณในอดีต

ม้วนฟิล์มหมายเลข 15

ม้วนฟิล์มหมายเลข 24

ม้วนฟิล์มหมายเลข 67

ม้วนฟิล์มหมายเลข 90

ม้วนฟิล์มหมายเลข 41

ม้วนฟิล์มที่แปลกตาที่สุดที่คุณเห็นคือ?
(เลือกตามตัวเลขที่ชอบ)

คุณกำลังอยู่ในห้วงแห่งความฝันอีกครั้ง คุณเริ่มรู้สึกแปลกใจ และ คิดว่าตุ๊กตาตัวนั้นเรียกให้คุณกลับมาที่นี่อีกครั้ง…

สวัสดีค่ะผู้เล่นทุกท่าน ก่อนที่เราจะไปเริ่มเล่น ทางเรามีบทส่งท้ายของ ภาคตุ๊กตาสื่อตัวตนมาให้รับชมค่ะ